“အေမ့ရင္ခြင္’’

ပန္းၿမိဳင္လယ္ မာလာထက္

ဆယ္ျဖာစြာ ရနံ႔စြက္တဲ့ေနရာ..

ေတာေတာင္လယ္ စမ္းေရထက္

ရာခ်ီကာ ခ်မ္းျမတဲ့ေနရာ..

ရာသီစုံ ေမတၱာထက္

ေထာင္ေသာင္းမက စစ္လွတဲ့ေနရာ..

ပ်ဴငွာဖြယ္ အမူရာထက္

သိန္းသန္းတမွ် ၾကည္ျဖဴတဲ့ေနရာ..

၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ေစတနာထက္

ကေဋကဋာမက လ်ွံက်တဲ့ေနရာ..

ခုႏွစ္ရံတံတိုင္း နန္း၀ိုင္းထက္

(ကၽြန္မအတြက္)

ေလာကမွာ အလုံၿခံဳဆုံးေႏြးလ်တဲ့ေနရာ..။

အတၱအတြက္ ကဗ်ာ

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရင့္တဲ့ မင္းစကား
ငါ နားခါးသြားလည္း ၿပဳံးေပးပါတယ္..

စူးစူးနင့္နင့္ မင္း ခံစားတတ္သေလာက္
ငါ လည္း ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ေတာ့ ခံစားတတ္ပါတယ္..

အမ်ဳိးမ်ဳိးမရိုးတဲ့ ျပႆနာက ဘယ္လိုမွ မဆန္းေတာ့
ငါ ရင္ခံလည္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ေနပစ္ခဲ့ပါတယ္..

ရင္ထဲခပ္ရွရွဆို မင္းက အရက္နဲ႔ ကတိကို ၿဖိဳ..
ငါ ဒီမွာတကယ္ၿပိဳလည္း ဟန္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္..

တဆိတ္ဆို..ေမြးရာပါလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့ မင္း “အတၱ”
ငါ့့ အတြက္ဆိုၿပီးလည္း မခြာခ်နဲ႔.. ရပါတယ္..

ရိုးရာမဖ်က္နဲ႔.. အဆင္ေျပသလိုဆက္လွမ္း..
ငါ တကယ္ကို မင္းအတြက္.. “ပန္း”ေပးထားပါတယ္..။


(ညေလးခ်ဳိ)

ဆိုကေရးတီးနဲ႔ သင္ခန္းစာ

တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးကို
“အခ်စ္” ဆိုတာဘာလဲလို႔ ေမးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို
ဂ်ဳံခင္းထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္ပဲ တစ္ေခါက္သြားေစၿပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔အႀကီးဆုံး ဂ်ဳံႏွံတစ္ခုကို ခူးေစခဲ့ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဆရာခိုင္းတာ အရမ္းလြယ္တယ္ထင္တဲ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ဂ်ဳံခင္းထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ကုန္တဲ့အထိ သူဟာ ဂ်ဳံခင္းထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ လက္ဗလာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။
ဆိုကေရးတီးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ “အေကာင္းဆုံးလို႔ထင္တဲ့ ဂ်ဳံႏွံကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွံပဲခူးရမယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးမွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ထင္ၿပီး မခူးခဲ့ပဲ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့အႏွံ ရွိဦးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ယာခင္းအဆုံးထိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့မွ လက္ထဲမွာ
ဘာမွမပါခဲ့မွန္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ ဆိုကေရးတီးက
“အဲ့ဒါ အခ်စ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးကို “လက္ထပ္ျခင္း” ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးျပန္တယ္။ ဒီအခါ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို
ထင္းရွဴးေတာထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစၿပီး
သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ အသုံးျပဳဖို႔ အေကာင္းဆုံး
ထင္းရွဴးပင္ တစ္ပင္ကို ယူေစခဲ့တယ္။

သင္ခန္းစာတစ္ခါ ရခ့ဲဖူးတဲ့ ပေလတိုက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထင္းရွဴးေတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။
ေန႔တစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ အရြက္က်ဳိးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ ပင္စည္ေျဖာင့္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ထင္းရွဴးပင္တစ္ပင္ကို ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

“ဒါက အေကာင္းဆုံး ထင္းရွဴးပင္လား” လို႔ ဆိုကေရးတီးက ေမးေတာ့ “တစ္ပင္တည္းယူခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ အေကာင္းဆုံးကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား လိုက္ရွာရင္း မဆိုးဘူးလို႔ထင္တဲ့ အပင္တစ္ပင္ကိုေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မွာ
အခ်ိန္ေရာ၊ အင္အားပါ ကုန္ခမ္းေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးလား ဘာလားဆိုတာကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပဲ ယူျပန္လာခဲ့တာပါ” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆိုကေရးတီးက “အဲ့ဒါ လက္ထပ္ျခင္း” ပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာ ဆိုကေရးတီးကို “တိတ္တိတ္ပုန္း” ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးလာျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါမွာ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေစၿပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆုံး ပန္းတစ္ပြင့္ကို ေရြးခူးၿပီး ယူခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ျပန္တာေပါ့။ ၂ နာရီ နီးပါးၾကာေတာ့ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ အေရာင္စုံၿပီး အနည္းငယ္ ညိွဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူေဆာင္ခဲ့တယ္။

“ဒါက အလွဆုံး ပန္းလား” လို႔ ဆိုကေရးတီးက ေမးေတာ့
“၂နာရီနီးပါး ကၽြန္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ အလွဆုံးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒီပန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီး ခူးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပန္လမ္းမွာ ပန္းက တစ္ျဖည္းျဖည္း ညွဳိးႏြမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ” လို႔ ပေလတိုကေျပာေတာ့ ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးက “အဲ့ဒါ တိတ္တိတ္ပုန္း” လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။


(ဒီပိုစ့္ေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္နီးပါးက mail ထဲကို ၀င္လာခဲ့တဲ့ Forward mail တစ္ေစာင္ပါ.. ဆိုကေရးတီးရဲ႕ အေျဖကို ႏွစ္သက္လြန္းလို႔ သိမ္းထားခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ)

ညေလးခ်ဳိ - fri-6-3012 <1:44 PM>

မိုးေလျပင္းႏွင့္ ပ်ဳိ႕သက္ျပင္း

 မႈန္ျပာရီမိႈင္းညိႈ႕ညိႈ႕
မိုးရိပ္ေတြဖြဲ႔လို႔ဆင္
ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ႏွင္ဟဲ့
ရက္စက္တဲ့ ေလလြင္ျပင္
တိမ္ေတြပင္ ေၾကာက္ကာပုန္းတယ္
မေနာက္ပါနဲ႔ရွင္..
မိုးေလႏွစ္ပါးယွဥ္ေတာ့
ပ်ဳိ႕စပါးနစ္ကာျမဳပ္ပါေရာ့
ဒီႏွစ္ေတာ့ အသျပာ
ေခၽြတာစရာလည္း မျမင္
သီတင္းရယ္သာကၽြတ္ေတာ့မယ္
ဖ်င္ၾကမ္းေတာင္၀ယ္ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့
ဒီ၀သုန္.. ေနာက္တစ္ခါ မႀကဳံခ်င္လို႔
ျမတ္ဘုရားမွာ ဆုေခၽြဆင္း
ပ်ဳိ႕ရဲ႕သက္ျပင္း ..။ ။

 

ရင္ထဲ ထိရွခဲ့ေသာ အိပ္မက္ဆန္း

ကၽြန္မ..

အိပ္မက္တစ္ခုမက္တဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္တယ္

ကၽြန္မ ဘ၀မွာ.. အိပ္မက္တိုင္းအေရးမႀကီးေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕အိပ္မက္ေတြက ကၽြန္မ အတြက္ အက်ဳိးအျပစ္တစ္စုံတစ္ရာ ရွိမွန္းသိေလာက္ေအာင္ကို ထူးျခားတယ္..

ကၽြန္မ ေလးတန္းႏွစ္ေလာက္စၿပီး အိပ္မက္ေတြရဲ႕ ထူးျခားတိက်မႈေတြကို သတိထားမိခဲ့တာပဲ..

ဥပမာ.. ကၽြန္မ သထုံၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့တုန္းက ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဆီကို  ေမေမ့ရဲ႕ ေမာင္အလတ္ျဖစ္သူ ဦးဦးက အလည္လာတယ္.. သူလာတဲ့အခါ.. ဆံပင္အရွည္ႀကီးျဖန္႔ခ်ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အ၀တ္အစားအိတ္တစ္လုံးကို တစ္ဖက္ဆီဆြဲလာခဲ့တယ္..

ၿပီးေတာ့.. ကၽြန္မ တက္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို လာၿပီး ေက်ာင္းေရွ႕ေဘးနားက ျပတင္းေပါက္မွာ လာရပ္တယ္.. ေနာက္.. ကၽြန္မ ကို လွမ္းေခၚတယ္..

အဲ့ဒီအိပ္မက္က အိပ္ေပ်ာ္သြားကာစမွာ မက္တာမို႔ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္  တကယ့္ခဏေလးမက္္လိုက္တာပါလားလို႔ ကၽြန္မ ေတြးတယ္.. ႏိုးတာနဲ႔.. ေမေမ့ကိုေျပာတယ္.. ဦးဦးကို အိပ္မက္မက္တယ္.. မနက္ျဖန္ ဦးဦးလာလိမ့္မယ္လို႔..

ဒီေတာ့.. ေမေမက ၿပဳံးတယ္..  သမီး  ျပန္အိပ္တဲ့.. ကၽြန္မ ေျပာတာ.. ေမေမနဲ႔ေဖေဖယုံခ်င္မွ ယုံမယ္.. ၿပီးေတာ့ အတိအက်လည္း ကၽြန္မ ေျပာျပမျဖစ္ေတာ့ဘူး.. ကၽြန္မ ျပန္အိပ္လိုက္တယ္..

ေနာက္ေန႔ ကၽြန္မ အိပ္မက္ကအတိုင္း တစ္ခုမွ မလြဲသြားဘူး.. ေက်ာင္းေရွ႕ေဘးနားက လာရပ္တဲ့ ျပတင္းေပါက္ကအစ.. ဦးဦး ရဲ႕ မိန္းကေလး ဆံပင္အရွည္ႀကီးျဖန္႔ခ်ထားတာကအစ.. ကၽြန္မ တို႔ေတြ စာသင္ေနခ်ိန္.. ဆရာကခြင့္ျပဳလို႔ ဦးဦးဆီေျပးသြားတယ္.. ဦးဦးနဲ႔အဲ့ဒီအမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္မ ကိုၿပဳံးျပၿပီး မုန္႔ဖိုးေပးတယ္.. ၿပီးေတာ့.. ဦးဦးကျပန္ေတာ့မယ္တဲ့.. သမီးတို႔ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔ အလည္၀င္လာတာပါတဲ့..

အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အိပ္မက္ေတြကို ကၽြန္မ တန္ဖိုးထား ယုံၾကည္တတ္သြားတယ္.. အေလးအနက္ထားမိသြားတယ္.. စိတ္၀င္စားသြားတယ္.. သတိထားမိသြားတယ္ေပါ့..။

အဲ့ဒီတိက်တဲ့ နိမိတ္အိပ္မက္တစ္ခုကစၿပီး… ေနာက္ထပ္ ျဖစ္လာမယ့္ နိမိတ္အိပ္မက္ေတြ မၾကာမၾကာထပ္မက္တယ္.. အဲ့ဒီအိပ္မက္တိုင္း ကၽြန္မ ေျပာလို႔႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ..

အဲ့ဒီထဲမွာ.. ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲက ေနရာတစ္ခ်ဳိ႕ဆို အျပင္မွာရွိကိုရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ စိတ္က အလိုလိုခံစားမိတာမ်ဳိး.. ေနာက္ထပ္မက္တဲ့ အိပ္မက္က မက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ အိပ္မက္ေတြရဲ႕ အဆက္ေတြျဖစ္ေနတာမ်ဳိး.. ဒီေနရာတစ္ခုကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးေနတာလို႔ ခံစားရတာမ်ဳိး..

အိပ္မက္စာအုပ္ေတြမွာေလ့လာျဖစ္ေတာ့လည္း .. ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အက်ဳိးအျပစ္ေတြမွာ ကၽြန္မ နဲ႔ ၿငိတာမ်ဳိးမရွိဘူး..

ကၽြန္မ က အဲ့ဒီအရာကို မစြဲလမ္းပဲ မက္တာ.. မေတြးပဲ မက္တာ.. သတိေတာင္မထားမိပဲ မက္တာ.. ဆႏၵမရွိပဲ မက္တာေလ.. 

                   ~~~~~~~~~~~~ ✤ ~~~~~~~~~~~~

သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက သတိထားမိပါတယ္.. ခုခ်ိန္ထိ.. ကၽြန္မရဲ႕ ညေတြတိုင္း အိပ္မက္ မမက္တဲ့ ညရယ္လို႔ မရွိခဲ့တာပါပဲ.. 

ခု ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ ေနာက္ဆုံးအိပ္မက္ေလးက မၾကာေသးတဲ့ တစ္ရက္ဆီက မက္ခဲ့တာပါ.. မက္သမွ်ထဲ အထူးျခားဆုံးပါပဲ..

အဲ့ဒီအိပ္မက္ထဲမွာ ေတာေလးတစ္ေတာထဲ ကၽြန္မက ေရာက္ေနၿပီး လူေတြလည္း ရွိေနၾကတယ္.. ေတာေလးဆိုေပမယ့္လည္း.. ေတာတန္းေလးရဲ႕မနီးမေ၀းေဘးမွာ အိမ္ေျခတစ္ခ်ဳိ႕ရွိေနတယ္..အဲ့ဒီေတာထဲက ကၽြန္မ ေရာက္ေနတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးဟာ လွည္း သြားလို႔ရေအာင္ေလာက္ေတာ့ က်ယ္တယ္..။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အဲ့ဒီလမ္းသြယ္ကေန ထပ္ၿပီး သြယ္တဲ့လမ္းတစ္ခုကိုေတြ႕ေတာ့ ခ်ဳိးေကြ႕ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတုန္း ကၽြန္မ ဆီကို ဆင္တစ္ေကာင္က လွမ္းလာေနတာကို ေတြ႔တယ္.. သူ လာေနတာကို ကၽြန္မ က အညိႈ႕ခံထားရတဲ့သူလို ေငးၾကည့္ေနတာ.. တစ္ျဖည္းျဖည္း နီး.. နီး လာေတာ့ သူက ဆင္မဟုတ္ဘူး.. ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္.. သူ႔မ်က္ႏွာက ေယာက္်ားပီသတယ္.. တည္တည္တံ့တံ့ က်ားက်ားလ်ားလားနဲ႔.. ဆံပင္က ကၽြန္မတို႔ ဖိုးဖိုးေခတ္ကလို ေသွ်ာင္ဆံထုံး ထုံးကာထားလို႔.. သူ႔အသားအေရက ေၾကး၀ါေရာင္ ၀င္း၀င္းနဲ႔ မၿပဳံးမရယ္ပါ.. ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လုံးက အင္မတန္ႏူးညံ့ေၾကာင္း ကၽြန္မ ဘာနဲ႔မွ ႏိႈင္းျပလို႔ေတာင္ မရခဲ့ဘူး.. အနားေရာက္လာေတာ့ သူက ကၽြန္မကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ၿပဳံးျပတယ္.. ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို သူက နမ္းတယ္..  ကၽြန္မက သူ႔ကို ျပန္နမ္းတယ္.. အဲ့ဒီအေနအထားမွာ သူနဲ႔ကၽြန္မက သူစိမ္းေတြလုံး၀မဟုတ္ဘူး.. သူ႔အေငြ႕အသက္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူရွိဖူးတယ္လို႔ ရင္ထဲ ခံစားေနမိတယ္.. သူက ကၽြန္မကို အသာအယာနမ္းေနတုန္း လူႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔လာဆြဲေခၚၾကတယ္.. သူတို႔ေတြက ဆင္ထိန္းေတြပဲ.. တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက လြဲရင္.. သူ႔ကို ဆင္ လို႔ပဲ ျမင္ႏိုင္ၾကတာ.. သူနဲ႔ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၀မ္းနည္းရင္း ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္.. သူ က သြားရေတာ့မယ္.. ဒီေတာ့ သူ႔ကို သတိရတမ္းတတဲ့အခါ.. ဒီလက္စြပ္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး အလြမ္းေျဖပါ ခ်စ္သူတဲ့.. အဲ့ဒီလိုေျပာၿပီး လက္စြပ္တစ္ကြင္း ကၽြန္မကို သူ ေပးခဲ့တယ္.. အဲ့ဒီလက္စြပ္ဟာ သစ္အႏြယ္တစ္မ်ဳိးနဲ႔လုပ္ထားသလားပဲ.. ၿပီးေတာ့ နဲနဲရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတယ္..ကၽြန္မ ျမင္တာက အေဆာင္လက္စြပ္တစ္ခုခု ပုံစံမ်ဳိးလိုပါပဲ.. ေနာက္ ကၽြန္မ က အဲ့ဒီေတာရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ၀မ္းနည္းၿပီးမႈိင္ကာေနတုန္း..  အေစာက ကၽြန္မခ်စ္သူ ဆင္က လူအျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္မနားကို ထပ္ေရာက္လာတယ္.. ေရာက္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ထပ္ေ၀းမွာကိုေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဖက္ထားၾကျပန္တယ္.. အဲ့ဒီလို ဖက္ထားေနတုန္း.. ဆင္ထိန္းေတြက ေရာက္လာျပန္တယ္.. ေနာက္ ၀မ္းနဲၾကျပန္တယ္.. သူက မ်က္ရည္က်ရင္း.. ကၽြန္မအတြက္ အလြမ္းေျဖဖို႔ ႀကိဳးနဲ႔တြဲၿပီး ဆြဲရတဲ့ အေဆာင္ၾကဳပ္ေလးတစ္ခုကို ေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္.. အဲ့ဒီၾကဳပ္ေလးကလဲ အေစာက လက္စြပ္လို ထူးဆန္းတဲ့ သစ္ခက္သစ္ႏြယ္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေလးေထာင့္သ႑ာန္လုပ္ထားတာေပါ့.. ၿပီးေတာ့ သူက ဆင္ထိန္းေတြလက္ထဲ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ပါသြားျပန္ေရာ..

ထူးဆန္းတာတစ္ခုက ဆင္ထိန္းေတြဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့မ်က္ႏွာမရွိဘူး.. သူတို႔က လုပ္ေနက်အတိုင္း ဆင္ကို္ျပန္ဖမ္းတဲ့ပုံစံနဲ႔.. ေအးေအးေဆးေဆး႔ သူ႔တို႔အခ်င္းခ်င္း ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ .. ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကို ခြဲရတာမ်ဳိးလည္း အျပစ္တစ္ခုမဟုတ္သလိုနဲ႔.. ေအးေဆးလြန္းၾကတယ္.. တကယ္တမ္း ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြဲရခ်ိန္တိုင္းမွာ ရင္ဘတ္ထဲ ႏွလုံးသားတစ္စုံလုံး အႏႈတ္ခံလိုက္ၾကရသလို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြပါ ဆိတ္သုဥ္းသြားၿပီး ဟာတာတာနဲ႔ ခံစားခဲ့ၾကရတာခ်ည္း။

အဲ့ဒီလိုပဲ ေနာက္ထပ္.. သူက ဆင္ထိန္းေတြ လစ္တဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မဆီကို ေျပးေျပးလာၿပီး လာခ်ိန္းေတြ႕တတ္တယ္.. ၿပီးရင္လည္း ကၽြန္မကို ၾကင္ၾကင္နာနာၿပဳံးလို႔ ၾကည့္တယ္.. ကၽြန္မရဲ႕ နဖူးေလးနဲ႔ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို  ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ညင္ညင္သာသာကေလး နမ္းတယ္.. အဲ့လိုရွိေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဆင္ထိန္းေတြက လာလာၿပီး ျပန္ဆြဲေခၚျပန္တယ္..

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ခ်စ္သူဆင္ဟာ ဆို႔နင့္ေနတဲ့ ရင္ခြင္ႏွစ္ခုကို ေခၽြးသိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္.. တစ္ခါ.. ဆုံတည္းျခင္းေတြကို အဆုပ္လိုက္ ေျခမြခံရလိုက္နဲ႔ပဲ.. ကၽြန္မ အိပ္မက္က

ႏိုးခဲ့တဲ့အထိ ၀မ္းနည္းနာက်င္ေနခဲ့ရင္း အိပ္မက္ထဲ သူေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ကေလးမ်ား ကၽြန္မနားမွာ ရွိလိုရွိျငား အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ စမ္းမိသည္ထိပင္..။

                       ~~~~~~~~~~~~ ✤ ~~~~~~~~~~~~

(ခုခ်ိန္ထိ ဒီအိပ္မက္ကေလး မက္တဲ့ေန႔ကစလို႔ ရင္ထဲမွာ မၾကာမၾကာ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔.. ကိုက္ခဲေနေသးေၾကာင္း)

                       ~~~~~~~~~~~~ ✤ ~~~~~~~~~~~~